Świat Pelen Śmiechu [Polish]

Author, poet and activist Dolly Sen lives in Streatham, South London. Born in 1970, she had her first psychotic experience aged 14 which lead her to leave school. After years of mental illness, probably bought on by an abusive childhood, Dolly decided she should write about her experiences. She was inspired to write her own story after reading Jason Pegler's autobiography 'A Can of Madness'. She has since written five books, become a successful performance poet who has toured throughout Europe and has set up two charities. Dolly is a key figure in the mental health movement and regularly appears on television and radio talking about mental health issues. Book Extract Prolog "Czlowiek... to książka czytająca samą siebie". P.N. Furbank o Diderocie Jestem nienawiścią do samej siebie, otoczoną przez lustra. Nie takie szklane lustra, kt?rych tyle wytluklam, że pech mnie nie opuści, chocbym żyla tysiąc razy. Nie - to lustra oczu, kt?re bezustannie mnie śledzą. Lustra, kt?re mają imiona i dusze. Lustra, kt?re się uśmiechają i klamią. "Masz oczy jak tata i klamiesz jak tata. Musisz z sobą skończyc!" - slyszę natrętne glosy. Czy wspomnienia mogą zamienic się w psychozę? Niekt?re parzą mnie jak rozżarzone żelazo. Pisząc ten pamiętnik, muszę się strzec, żeby nie zamienil się w list pożegnalny. M?j ojciec byl aktorem i muzykiem, więc wychowywalam się wśr?d ludzi z branży rozrywkowej. Ojciec uważal się też za komika, ale śmiech rzadko gościl w naszym domu. Moją pierwszą rolą filmową, kt?rą pamiętam, bylo statystowanie w Imperium kontratakuje. Planem filmowym bylo wnętrze stacji kosmicznej i wszędzie roilo się od pokracznych stwor?w. Nie wiedzialam, że to się dzieje na niby - bylam pewna, że to dokument. Dwadzieścia lat p?źniej m?j umysl też opuścil Ziemię. Z nożem w ręku stoję nad śpiącym ojcem. Widzę w nim straszliwego "obcego", kt?ry czyha na moją zgubę, dlatego musi zginąc. Chcę uderzyc go nożem prosto w twarz. "Ten się śmieje, kto się śmieje ostatni" - m?wię. Nie dbam, że to mnie doprowadzi do czubk?w lub samob?jstwa. Jak to ująl m?j psychiatra, "Dolly, tw?j następny przystanek to pok?j bez klamek". Nie dbam o to, bo robię, co robię, żeby przeżyc. Tak trudno to zrozumiec? Patrzę, jak śpi i czekam na odpowiedni moment, żeby go zabic. Czekam. Czekam. Od?r jego potu, resztki jedzenia w brodzie i plwociny na podlodze tylko podsycają wzbierający we mnie gniew. Wznoszę n?ż, gotowa zatopic go w tym ludzkim śmieciu. Ze ściany wpatruje się we mnie inna para oczu. To moje zdjęcie z dzieciństwa, uśmiecham się do obiektywu. Trzykrotnie zbieram się w sobie, żeby wbic n?ż w glowę ojca, ale dziecko mnie obserwuje i nie mogę się na to zdobyc. "Przepraszam, że robię z ciebie morderczynię - m?wię do fotografii. - Kiedyś bylam dzieckiem, malą dziewczynką..."